MILLO VELLO É UNHA PRÁCTICA DE ESPIRITUALIDADE

Millo Vello nace do desexo de volver a reconectar con algo. Un ritual máxico.

Unha noite falando do proceso na mesa da cociña, lembrabamos os rituais que se foron perdendo no avance dos tempos ata a actualidade. Agora todo vai demasiado rápido. A lista de tarefas é interminable.

Debido a isto, o tempo reservado simplemente para volver cara dentro ou para reconectar coa espiritualidade, o invisible, queda esquecido fóra da ecuación.

Compartiamos recordos de cando eramos pequenxs, das nosas nais e avoas, as que nun contexto católico practicante tiñan rituais imprescindibles nas súas axendas, citas regulares onde acudir a un espazo concreto e deseñado especialmente para conectar con algo no que elas crían (neste caso unha igrexa). Para facer músculo no exercicio de crer. Para pedir por algo, volver cara dentro. Poñendo toda a súa enerxía e amor nun acto de fe.

Isto facía parte da vida.

Aínda que non comulguemos cunha perspectiva de fe baseada neses preceptos, si botamos en falta ese tempo e ese espazo de recollemento. Activar a imaxinación para decidir en que crer, onde pararnos a facer maxia.

Millo Vello é a construción dunha igrexa.